اسفند

و...باد می کشید
گیسوی ابر را
بر شانه های روز ،به آشوب...
تا سرخیِ غروب...
شاید که شعر هوس نیست
...من عجیب هواییِ چند خط شعرم
به سادگی هجایی شبیه شور و شعور
بدون قافیه حتی ردیف حتی وزن... 
سبک تر از پرِ نور ...
همان زمان که تابوت جاری روز، 
روی شانه ی صبح
سه حرف روشن عشق را
در یک بخش
به سمت گور ادارات
سوق خواهد داد
و پشت گاری گاوهای ثمربخش 
رد بوسه قصاب نقش شده است...
من عجیب هوایی چند خط شعرم...

اسفند...

در بلندای رشته کوهی از تو و من 
آتشفشانی از من و تو ،
بارانی که توانِ خاموشی اش نیست،
می بارد تا شرشر آهنگی باشد در میانه ی ع_شششششش_ق.
اینک شکفته در مهراب،لبریز از تو
پیش از طواف خودت
تعمیدم کن
این غسلِ نوزادی ست 
که بر صلیب آغوشت مردانه عروج خواهد کرد.

اسفند...

بیدار شو بانو جهان در انتظار توست                                             بگشای لیلی!چشم را مجنون کنار توست مجنونیت،یعنی که تو آرام در خوابی                                               مردی ولی اسفند...

گم شدمهمین حوالی مرا بیابهمینجاتر،مقتولم،در رویایی که در تیررس همین ثانیه هاستمرا که قطره قطره در نسیانِ عطش نیست میشود،در هوای همین اطرافت تنفس کن،از سلولهایت رسوخ خواهم کردمرا بیاب ،اینبار نزدیکتر ا اسفند...

بس عاشقانه فال دلم در تورق است
                                      ثبت است بر جریده عالم دوام ما
 

مست از خمار چشمش و تنها تو ای خدا
                                       داری خبر ز لذت شرب مدام ما

اسفند...

بدون شعر غمت را چگونه چاره کنم؟                                            گذر به پای برهنه ز سنگ خاره کنم؟مرا به کنج لبی لاجرم اشارت کن                                           که از مقام تو عالم پر اسفند...

زر کن مس عیّار را ای کیمیای عشقشمس الغزل! معشوقه ی کوی و سرای عشق! با ناله ها می رقصم و تن تن تَ تن تن مست،نِی من، نَه من نی ، تا که از نایت نوای عشق این اشک چون از قصه ام جاریست حاشا کهمی شوید از پی اسفند...

باور نداری یک نفر هر لحظه با تو                     در خاطرات خسته اش تنها بمانداز دورترها بی قراری،عاشقانه                       دائم برایت آیه الکرسی بخواندیک عمر دستانش به سوی آسمان بود            اسفند...

قد شب گذشته از حد، نگذشته ام ز قامت                           نه بجز تو در نمازم ،نه به ترک آن شهامتشب و پیچ تاب مویت،شفق خیال رویت                    من و پرسه های مجنون، من و سایه ی ملامتبه امید آنک اسفند...

پاییز فرو خورده ی رنگین تنِ بیجان!                              ای وسوسه ی سیب هوس از سر ایمان!نقشی زده ای با مژه بر جانِ منِ خام                                دستی به غزل سوخته، دست دگرم جاماقرارِ س اسفند...